Rozkminy.blog

Kilka razy zbierałem się do napisania tekstu o zwolnieniu Jerzego Brzęczka. Tydzień temu prezes PZPN Zbigniew Boniek zaskoczył wszystkich rezygnując z selekcjonera i zaczęliśmy wyścig analiz – dlaczego, po co i najważniejszej, kto zastępcą. Poniżej moja ocena tego, co się wydarzyło.

Zbigniew Boniek: zwolnił swojego pracownika w słabym stylu i kiepskim okresie. Mógł zrobić to dwukrotnie w zeszłym roku: po blamażach z Holandią (TUTAJ) we wrześniu i z Włochami (TUTAJ) w listopadzie. Wiele razy dostawaliśmy medialny bełkot o zaufaniu i zrealizowanym celu, jakim był awans do eliminacji Mistrzostw Europy. Tyle, że kadra od listopada nie grała, więc zwolnić można było Brzęczka wcześniej, a nowy trener miałby dwa miesiące więcej na pracę z kadrą. Czyli będzie miał dwa miesiące zamiast czterech, żeby oglądać i rozmawiać z zawodnikami. Wszystko to przed trzema meczami w eliminacjach Mistrzostw Świata i trzema meczami finałów Mistrzostw Europy. Sześć meczów, które zadecydują o kadrze w latach 2021 i 2022, i to wszystko w kadencji Bońka, który zagrał ALL-in. To, że Brzęczek nie był dobrą kartą wiadomo było od dawna, ale za kilka miesięcy Boniek może przegrać wszystko co zdobywał przez tyle lat – reputację. Wybrał na selekcjonera Brzęczka, który trenował maksymalnie Wisłę Płock, czyli był bez doświadczenia pracy w dobrych zespołach i nie okazał się kolejnym po Adamie Nawałce asem z rękawa. Czy będzie nim Paulo Sousa? Wyjątkowo nie mówiono o trenerze z Polski, bo nie ma w tej chwili na rynku żadnego godnego kandydata.

Jerzy Brzęczek: odwracali się od niego kolejno: przyjaciele dziennikarze, znajomi z boiska, kadrowicze i Prezes. Film „Niekochani” z perspektywy zwolnienia brzmi jak wróżba, bo od dawna nie było pomysłu na kadrę. Brak interakcji (czyt. wywiadów) z kibicami, mecze bez strzału na bramkę i cisza Lewandowskiego. Do tego fatalny moment na książkę – autobiografię, której dzisiaj już nikt nie kupi. Jej tytuł „W grze” był nietrafiony i nie został też nowym Kazimierzem Górskim, jak przepowiadała Małgorzata Domagalik. Najlepszy jego mecz to pierwszy z Włochami, który w pewnym momencie przypominano niczym mityczny mecz Kazimierza Górskiego z Anglią. Kadra nie wygrała z nikim istotnym, ale co końca wydawało się, że Brzęczek się wywinie: bo podobno z Holandią mogliśmy wygrać, a przecież za chwilę decydujące mecze. Ostatecznie Wuja się nie wywinął, a po dwóch u pół roku pracy w federacji trudno mu będzie przejąć lepszy zespół niż Wisła Płock, z której przyszedł do kadry.

Robert Lewandowski: dostał trenera obytego, który rozmawia w pięciu językach i zdobył jako zawodnik rok po roku (1996 i 97) Ligę Mistrzów. Najistotniejsza wg Forbesa osobistość polskiego sportu 2020 dostanie trenera bez kompleksów, a gdy coś się nie powiedzie, przyjdzie następny. Zmiana selekcjonera po milczeniu w wywiadzie Jacka Kurowskiego, to zwycięstwo w wojence o wpływy w reprezentacji i szansa na liczby jak u Nawałki. U Brzeczka nasz kapitan potrafił nie oddać celnego strzału.

Paulo Souza: królik z kapelusza, ograny na arenie zawodnik, który nie poradził sobie w karierze trenerskiej. Topowi wolni trenerzy jak, Thomas Tuchel czy Massimiliano Allegri nie są zainteresowani trenowaniem żadnej reprezentacji, a faworyci rodzimych dziennikarzy: Lucien Favre i Luciuano Spaletti to dziennikarskie plotki, podobnie jak Marco van Basten, z którym Prezes reklamował piwo na euro 2012 czy dawny kandydat Gianni De Biasi. Zawsze mam problem z oceną trenerów, o których mówimy jakimi byli piłkarzami. Kariera została zakończona więc najprawdopodobniej chodzi o to, że nie ma czym się pochwalić w nowej roli. Souza chce grać ofensywnie, w innym systemie. Czekać nas będą kolejne nowe nazwiska, choć to, co się zadziało w październiku, czyli przegląd sił da Sousie materiał do analizy. Być może będziemy grać trójką obrońców, być może wróci do jednostki Arkadiusz Milik, który akurat podpiął kontrakt z Olympique Marsylią. Być może skończą się kariery reprezentacyjne doświadczonych Łukasza Fabiańskiego, Artura Jędrzejczyka, Kamila Glika, Grzegorza Krychowiaka, Jakuba Błaszczykowskiego czy Kamila Grosickiego. Skończą się układy i gra za nazwisko, ma być więcej finezji, czyli bardziej styl Krystiana Bielika niż Jacka Góralskiego. Każdy selekcjoner chce odcisnąć stempel swojej kadrze, więc oprócz Bielika, otwiera się szansa dla Jakuba Modera czy Sebastiana Walukiewicza. A być może nawet Wojciecha Szczęsnego, który od początku kariery reprezentacyjnej był maksymalnie bramkarzem nr 1,5. Piąte miejsce z Fiorentiną to szczyt nowego trenera Polaków, który zarazi kadrowiczów optymizmem, otwartością oraz obyciem. Będzie błyszczeć na konferencjach i wreszcie wróci dyskusja, której od dawna nie było. Taki wczesny Leo Beenhakker, dla którego najważniejsze były mecze z Portugalią. Souza ma w trzecim swoim spotkaniu Anglików i jeśli wygra, zostanie na bardzo długo, może niczym Leo za długo. Ale jeśli mu się nie uda, zostanie po euro zmieniony przez nowego prezesa PZPN, a Zbigniew Boniek zrzuci wszystko na kadrowiczów. Sprytne zagranie cwanego lisa pola karnego, który musi ratować reputację.

Transfer Jamesa Hardena to absolutny blockbuster i spore wydarzenie w NBA, o którym mówiło się od dawna. Niecodziennie najlepszy strzelec i były MVP rozgrywek zmienia klub, oczywiście nie wliczając Russella Westbrooka. To koniec Rockets jakich znamy, choć próby kontynuacji z nowym trenerem Stephenem Silasem i nowym GM Rafaelem Stonem jeszcze obserwowaliśmy na początku sezonu.

Szczegóły transferu:

Rockets: Victor Oladipo, Dante Exum, Rodions Kurucs, trzy wybory w pierwszej rundzie Nets (22, 24, 26), jeden wybór w pierwszej rundzie Bucks (22), 4 możliwe zamiany wyborów z Nets (21, 23, 25, 27)

Nets: James Harden

Pacers: Caris LeVert, wybór w drugiej rundzie

Cavs: Jarrett Allen, Taurean Prince

Nets: otrzymali najlepszego zawodnika w wymianie oddając swoją przyszłość w postaci trzech niechronionych wyborów, cztery prawa do wymiany wyborów z Rockets i trzech graczy ze ścisłej rotacji (trio LeVert, Allen i Prince grali w tym sezonie średnio 72,7 min w meczu). To ogromny koszt, ale Nets pozyskując w lecie 2019 Kevina Duranta i Kyrie Irvinga nie ukrywali, że nie będą czekać dłużej na odbudowę. Mieli fajna drużynę, która awansowała do play-offs, ale dla tamtego talentu osiągnęli maksimum. Jeśli wygrają z tercetem Durant/Harden/Irving choć jedne mistrzostwo, taki transfer się opłaci. Historia jednego sezonu to była wystarczająca cena dla Toronto Raptors, aby oddać swojego lidera DeMara DeRozana do Spurs. Im się powiodło, dzisiaj Nets oddali nieporównywalnie więcej, ale dostali też 1,5 roku gwarancji, że ten tercet zagra. Upraszczając, maja dwie próby w play-offs 2021 i 2022, aby powiedzieć sprawdzam. Później trio może odstąpić od kontraktów i to jest ogromne ryzyko. Ryzyko porażki, zepsutej szatni, z niełatwymi liderami – trzech samców alfa i jedna piłka, nauka gry bez niej i powrót dla nich do czasów Warriors (KD), Cavs (Irving) i wczesnych Rockets (Harden). Oczywiście, nawet niegrzeszący sylwetką Harden to maszynka wygrywania 1/1 w izolacji, ale czy będzie chciał stać w rogu i czekać na partnerów? Gdy poprzedniej nocy Rockets zdecydowanie przegrali z Lakers, już po pierwszej kwarcie tracąc 20 punktów do rywali, można było zobaczyć koniec Rockets z ostatnich lat. Lakers zaczęli ich rozbiórkę po play-offs 2020, gdy wygrali cztery kolejne mecze drugiej rundy, ale ostateczny gwóźdź został wbity w ostatnim meczu. Nie było zaangażowania Hardena, DeMarcus Cousins jasno wskazał, że najlepiej byłoby drużynie bez Brodacza a zainteresowany powiedział, że tego się nie da naprawić. Czy pod wodzą debiutanta na ławce Steve’a Nasha będzie inaczej? Nets po tym transferze to główni faworyci do zwycięstwa na wschodzie, z ogromną siłą ofensywną. W obronie, zwłaszcza pod koszem jest gorzej, a w play-offs ich rywalami będą Joel Embid i Giannis Antetokounmpo, jedni z najlepszych zawodników obecnego sezonu nie mają rywali i niech nikogo nie zmyli umieszczany na grafice DeAndre Jordan. To nie jest 2016, gdy w barwach Clippers był w pierwszej piątce ligi. Szkoda Jarretta Allena, atletycznego młodego zawodnika, który został oddany do Cavs za czapkę gruszek, ale Nets zagrali All-in. Zresztą przy nieoczekiwanej nieobecności Irvinga, który postanowił zrobić sobie odpoczynek od koszykówki, to optymalny partner dla Duranta. Trio James Harden, Kevin Durant i Kyrie Irving kosztuje łącznie 115 milionów dolarów, czyli więcej niż całkowita płaca jednego z zespołów Knicks, Thunder, Hornets, Kings i Hawks. Wszyscy pamiętamy rok 2013, kiedy Nets oddali swoje wybory, aby pozyskać 37-letniego Kevina Garnetta i 35-letniego Paula Pierce ‘a. Minęło 7,5 roku i Nets znów oddali prawie wszystkie picki za 31-letniego Hardena, który z 32-letnim Durantem i 29-letnim ma zagrać o mistrzostwo. Za dwa lata może ich nie być, ale podobnie zaryzykowali Clippers z poprzednie lato z kontaktami 2+1 Paula George’a i Kawhi Leonarda. Też było ryzyko, że zostaną bez wyborów i bez swoich liderów, aż PG13 podpisał przedłużenie. Możemy krytykować Nets, ale każdy na ich miejscu zrobiłby to samo.

Piątka (po transferze): Kyrie Irving, James Harden, Joe Harris, Kevin Durant, DeAndre Jordan

Ocena: 3

Rockets: musieli oddać swoją gwiazdę i iść w przebudowę i bardzo chcieli Bena Simmonsa, który miał iść w parze z Tyresem Maxey`em i wyborami w drafcie za Hardena i P.J. Tuckera. Rockets nie chcieli żadnego z trójki Spencer Dinwiddie, LeVert i Allen, dlatego po kontuzji pierwszego, do wymiany dołączyli Pacers i Cavs. Ciekawe czy Rockets będą w stanie odbudować Oladipo, który przed kontuzją był w pierwszej piątce obrońców ligi. Z Johnem Wallem im się udało, a Oladipo to lepszy feat dla Walla niż Harden. Rockets mają skład rzucający za trzy, energetyczny i potrafiący bronić. Jednak stawianie na kolejnego zawodnika po kontuzji to ogromne ryzyko zostanie drużyną za słabą na play-offy, a za dobra na topowe wybory w drafcie. Ich szansą jest chęć powrotu do topu Oladipo oraz rozwijający się wczesny MIP Christian Wood (średnie w ośmiu pierwszych meczach 22,6 pkt. I 9,5 zb.). Mogą też za kilka lat pojawić się dobre picki Nets, jak kiedyś w Celtics, gdy wybrali Jaylena Browna i Jaysona Tatuma.

Piątka (po transferze): John Wall, Victor Oladipo, Eric Gordon, P.J. Tucker, Christian Wood (+ DeMarcus Cousins)

Ocena: 4

Pacers: oddali swojego niedawnego lidera, który po kontuzji nie odnalazł się w nowej roli. Poza tym Indiana ma dwójkę Malcolm Brogdon (22,5 pkt., 7,5 as.), Domantas Sabonis (21,8 pkt., 12,5 zb.), którzy będą w najbliższych latach liderować. Już od jakiegoś czasu mieliśmy plotki o wymianie Oladipo, zwłaszcza że kończy mu się kontrakt i mógłby odejść za darmo. Dostali w zamian Carisa LeVerta, utalentowanego zawodnika, który jest młodszy i lepiej uzupełni duet liderów a cała piątka wchodzi dopiero w prime. Schodzący kontrakt dawnej gwiazdy za energetycznego gracza, który tydzień temu w meczu z Grizzlies rzucił 43 punkty to zwycięstwo w wymianie.

Piątka (po transferze): Malcolm Brogdon (28 lat), Caris LeVert (26), T.J. Warren (27), Domantas Sabonis (24), Myles Turner (24)

Ocena: 5

Cavaliers: oddali pick Bucks, który nie będzie wysoki w momencie, gdy Giannis Antetokounmpo zdecydował się zostać, a dostali młodego podkoszowego, który uzupełni bardzo młodą i utalentowaną ekipę. To w najbliższym czasie spowoduje spory tłok pod koszem, ale za chwile przehandlują Kevina Love`a i Andre Drummonda i będą mogli grać z Allenem na środku, z którym w lecie mogą podpisać przedłużenie. Taurean Prince to dobry obrońca, który dostanie minuty, być może w pierwszej piątce. Koby Altman po odejściu LeBrona Jamesa w 2018 świetnie przebudował zespół, pozyskał młodych zawodników i za chwilę odejdą największe kontrakty. Play-offs z tego nie będzie, ale zostaną ograniczone wydatki na zawodników i będą powoli budować przyszłość. A wszystkie wybory Cavs zostają w Ohio.

Cavs młody core: Darius Garland (20 lat), Collin Sexton (22), Kevin Porter Jr (20), Issac Okoro (19), Jarrett Allen (22)

Ocena: 4+

Powrót 15 września 2020 Ivana Almeidy do Włocławka (TUTAJ) było szansą na uratowanie sezonu po fatalnej polityce transferowej w lecie, po której z drużyną rozstawali się kolejno Tre Bussey, Deishuan Booker, Garlon Green, Adrian Bogucki i McKenzie Moore. Almeida ma status absolutnej gwiazdy, jest Igorem Griszczukiem naszych czasów, a dwa z trzech mistrzostw klubu osiągnięte było z pierwszoplanową rolą Kabowerdeńczyka. Almeida to MVP sezonu zasadniczego Energa Basket Liga (2018) i finałów EBL (2019). To sprawiało, że Almeidzie, dopóki trafiał seriami i odnosił zwycięstwa, zawsze pozwalano na więcej, zresztą zwrot: gwiazdy mogą więcej pasuje idealnie, a pomimo trudnego charakteru pozwalano mu na wiele. Nie od dzisiaj wiadomo, że zwycięstwa cementują, więc kolejne porażki Anwilu, zmiany zawodników i trenerów raczej zespół rozbijały. Nowy trener Przemysław Frasunkiewicz to ambitny trener, który chce od początku ustawić granice. Gdy jego zespół odrabiał straty z Kingiem Szczecin w ostatniej kolejce, Almeida siedział na ławce (TUTAJ), mecz wcześniej w trenerskim debiucie zdobył osiem punktów przy skuteczności z gry 1/11. Nie pokazał się z dobrej strony, nie pomogła też konferencja prasowa trenera, który stawia na drużynę i podkreślał, że każdy musi się podporządkować. To dobry kierunek, bo włocławskie indywidualności zawiodły w tym sezonie – wcześniej McKenzie Moore (mimo triple-double w meczu z Asseco Arką Gdynia) i teraz Ivan Almeida. Nie ma marginesu błędu, trzeba wygrywać, a przecież trener Frasunkiewicz, gdy jeszcze nie trenował Anwilu zawsze ciepło się wyrażał o swoim przyszłym liderze, podkreślał, że jest zawodnikiem, którego zawsze chciał mieć. Almeida dużo potrafi, jest zaangażowany aż za bardzo, impulsywny, ale oczekuje specjalnego traktowania. Nie jest kreatorem, co niestety musiał ostatnio robić, choć wygodnie jest dać mu piłkę, aby zrobił coś z niczego. Po konferencji na koncie Instagramowym Almeidy pojawiła się wypowiedz:

Nigdy nie pozwól skurwielowi myśleć, że może po tobie przejść

a następnie na Twitterze:

Na dziś nie jestem już graczem Anwilu z powodu opóźnionych płatności! Był szalony sezon. Życzymy organizacji wszystkiego najlepszego.

Deklaracja zawodnika jest szokiem. Raczej spodziewaliśmy się gęstej atmosfery, która po przyjeździe Curtisa Jerrellsa oraz przyszłych kolejnych zwycięstwach będzie się scalać. Anwil nie wypłaca pensji na czas, więc zawodnik skorzystał ze swojego prawa, ale kibice klubu potraktowali to jako ucieczkę, tym bardziej, że podobno to zaległości są mniejsze niż dwutygodniowe. Spodziewali się walki i awansu do fazy posezonowej, a dostali najgorszy scenariusz dodając do niego kontuzje Shawna Jonesa.

Do deklaracji Almeidy widziałem Anwil w play-offs, bo walka w TBL o ósme miejsce przypomina wyścig słoni, w którym kilka zwycięstw z rzędu pozwoli awansować. Idealnym byłoby siódme miejsce, czyli uniknięcie w pierwszej rundzie Zastalu Zielona Góra. Jednak będzie o to trudno bez liderów, z kolejnymi zmianami obcokrajowców. Może trzeba wywiesić białą flagę i dać pograć Andrzejowi Plucie i Wojciechowi Tomaszewskiemu? To nie w stylu Anwilu, ale w tym sezonie nic nie było w ich stylu.

Maciej Lampe, jeden z najlepszych zawodników w historii polskiej koszykówki zadebiutował w wieku 35 lat na parkietach Tauron Basket Ligi w barwach Kinga Szczecin w meczu przeciwko Anwilowi Włocławek. Jego przyjazd to spore wydarzenie, wcześniej spędził m.in. trzy sezony w NBA, jest pierwszym Polakiem wybranym w drafcie, wiele lat grał w najlepszych ligach Europy i zawsze był pierwszoplanową postacią w kadrze, choć z różnym efektem. Ostatni raz widzieliśmy Lampego w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2019, gdzie pełnił rolę pierwszego środkowego. Przed ostatnim meczem zdecydował się na leczenie kontuzjowanego kolana w Niemczech, a nie kadrę w roli widza. Wtedy krytykowany za rezygnację, ale gdy opadł kurz i mamy konflikt kapitana kadry Adama Waczyńskiego z prezesem Radosławem Piesiewicz sytuacja wygląda inaczej.

Oczekiwania Kinga i całej TBL wobec Macieja Lampe są ogromne. To maszynka do zdobywania punktów – mierzący 212 cm powinien dominować na tablicach, a także na linii za trzy. Pierwsza trójkę trafił w trzeciej minucie na parkiecie. Bardzo dobrze wyglądał fizycznie i radził sobie w ataku i obronie z atletą jakim jest Shawn Jones. W Chinach, gdzie grał w ostatnich latach świetnie się odnajdywał w ofensywnej grze, w lidze, gdzie drużyny mogą zatrudniać jedynie dwóch obcokrajowców i najczęściej byli to zawodnicy z przeszłością w NBA. I właśnie Lampe tak był wszędzie traktowany, rzadko występował w rolach drugoplanowych.

W tym sezonie w lidze pojawiali się zawodnicy z dobrym CV choćby Victor Rudd (były zawodnik CSKA Moskwa i Maccabi Tel Awiw), D.J. Cooper (MVP ligi francuskiej z 2017 roku), Jerome Dyson (MVP Final Four izraelskiej ligi 2017) ale nie takim jak nowy gracz Kinga. W debiucie jest aktywny w ataku i chętnie stawia zasłony. Dwa razy nie trafia po obrocie plecami, ale potrafi np. przy zmianie krycia wybić piłkę Almeidzie oraz trafić z dalekiego dystansu. Niestety Jones w połowie meczu zszedł z kontuzją, a Lampe do przerwy rzucił 12 punktów z linijką 3/3 za 1, 3/5 za 2 i 1/1 za 3. Do tego trzy faule grając 7,5 minuty co najlepiej pokazuje jakie ma możliwości oraz potrzebuje wejścia do regularnej gry.

King do przerwy ma trzech zawodników z podwójnymi zdobyczami Cleveland Melvina, Mateusza Zębskiego i Lampe. To pokazuje spory potencjał ofensywny siódmej drużyny ligi. Świetnie chodzi piłka po obwodzie, jeden z dwójki rozgrywających Tookie Brown (drugim jest Dustin Ware) podaje do Lampe na akcje 2+1, a później najbardziej utytułowany zawodnik gości oddaje do wolnego Melvina na trójkę. Lampe chętnie gra z nowymi partnerami, w pierwsze dziesięć minut notując 15 pkt 3 zb. i 2 as. Minusem jest czwarty faul w okolicach połowy trzeciej kwarty, mógłby też więcej zbierać, ale jeśli King prowadzi 16 punktami, a duet podkoszowy Ivica Radić i Shawn Jones zdobyli w tym momencie dwa punkty (w łącznie 25 min) kto by narzekał.

Anwil w tym czasie gra słabo i nerwowo traci piłkę. Nowy trener Przemysław Frasunkiewicz po słabym debiucie i przegranej 13 punktami z Treflem Sopot, musi przełknąć gorzką pigułkę. Anwil ma problemy z presją Kinga , a zawodnicy nie dzieła się piłką (w pierwszej kwarcie zaledwie jedną asysta Anwilu przy 17 punktach). Taki sam problem miał Jesus Ramirez, który wygrał w debiucie ze Spójnią, a z Anwilem grał po raz drugi. King jest w zupełnie innym miejscu – jest siódmy, przyszli do zespołu Zach Thomas i Lampe, chwilę wcześniej Brown, Ware i Wojciech Czerlonko, co oznacza walkę o wysokie cele. A przecież 6 grudnia, czyli miesiąc temu King przegrywał szósty z siedmiu ostatnich meczów.

Obecnie Cleveland Melvin wygląda na zawodnika sprzed dwóch lat, gdy był w pierwszej piątce ligi, w barwach MKS Dąbrowa Górnicza. King wygrał zdecydowanie trzy kwarty. Lampe decyduje się na trzeci trudny rzut z odchylenia, ale w drugiej połowie nie trafiał rzutów z dystansu. Anwil zaskakująco odrobił maksymalnie 20 punktową stratę za sprawą Rotneia Clarke do minus cztery i to bez Almeidy na boisku. To spora, bo poprzedni trenerzy zawsze wystawiali swojego gwiazdora, a nowy trener zostawia skład, który odrabia punkty. King w czwartej kwarcie stanął, w siedem minut trafił tylko z kontry Ware. Potem proste punkty trafili Brown i Zębski. Końcówka bez Lampego, a King gra pod koszem z Melvinem i Mateuszem Bartoszem. Anwil nie trafił ważnych trójek i nie był w stanie zmniejszyć straty do jednego posiadania aż do 48 sekundy do końca meczu. Wtedy Walerij Lichodiej, który wcześniej zablokował Bartosza trafił i wchodzi na końcówkę Lampe. Na koniec mamy po jednym trafionym osobistym Almeidy i Melvina, a w ostatniej akcji Clarke nie trafia trójki na remis. Mimo fatalnej czwartej kwarty przegranej 7-17 King wygrał spotkanie.

Po meczu w wywiadzie dla Tomasza Jankowskiego z Polsatu Sport Lampe podkreślił, że wybrał dobrą organizacje, dobrych partnerów, hiszpańskiego trenera, a kluczowa była dla niego opcja odejścia do klubu z Azji. Dotychczas zagrał trzy treningi z zespołem, trenował dwa miesiące i ma w planach pograć dwa-trzy lata i zakończyć karierę w Szwecji, gdzie się wychował.

Zawirowania trenerskie w Anwilu to historia tego sezonu – zaczęło się od trenera Dejan Mihevca, przez Marcina Woźniaka i skończą na Przemysławie Frasunkiewiczu. To docelowe rozwiązanie, na które polowano po odejściu Igora Milicicia. Anwil przez rok miał czterech trenerów, w klubie, który wygrał dwa z trzech ostatnich Mistrzostw Polski.  Główny faworyt Zastal ma cały czas trenera Żan Tabaka i efekty są widoczne gołym okiem – klub z zielonej Góry ma bilans 17-2 a z Włocławka 7-10. A przecież cele przedsezonowe były w obu klubach takie same, bo we Włocławku zawsze gra się o Mistrzostwo Polski.

 

Przed sezonem Anwil robił podchody pod Frasunkiewicza, który grał u nich przez dwa sezony (2004–2005 i 2012–2013), ale trener wybrał… kontynuację. Nie wybrali jej działacze Asseco Arki Gdynia, bo budżet został tak bardzo okrojony, że nie starczyło pieniędzy na obcokrajowców. Miała być gra Polakami z piątką Krzysztof Szubarga, Przemysław Żołnierewicz, Bartłomiej Wołoszyn, Filip Dylewicz i Adam Hrycaniuk + ogrywanie młodzieży tj. Mateusz Kaszowski czy Michał Pluta. I długo się ten plan sprawdzał, a największy sukces to awans do ćwierćfinału Pucharu Polski 2021. Przeskoczę do Anwilu – największą porażka? Brak awansu do.. Pucharu Polski. Pasują idealnie. Kontuzje Szubargi (kłopoty z plecami), Żołnierewicza (kolano) i Mikołaja Witlińskiego (uraz mięśnia dwugłowego) zupełnie rozsypały zespół, który przegrał pięć ostatnich spotkań, a ostatnie w fatalnym stylu 63-102 ze Śląskiem Wrocław.

 

Ambicje trenera Frasunkiewicza sięgają więcej niż składu Asseco Arka 2020/21. Z mocną drużyną 2018/19 posmakował gry w Eurocupie (bez sukcesów 1-9), w której prym wiedli James Florence, Josh Bostic i Robert Upshaw. Wygrał nawet sezon regularny, poległ jednak w piątym meczu z Anwilem. Grali bez Upshawa i nawet 37 punktów Bostica nie wystarczyło, bo zawiódł Florence mający 0/9 z gry. To kolejne przecinające się szlaki Frasunkiewicza i Anwilu.

 

Gdy jako zawodnik trafiał do Włocławka, wytrzymał dwukrotnie jeden sezon. Miało być więcej, ale nie odnalazł się w Anwilu. Służyło mu nadmorskie powietrze, gdzie spędził jako zawodnik 9 lat, a jako trener 4,5 roku. Frasunkiewicz dzięki pracy w różnych warunkach (hossy w pamiętnym sezonie i bessy w obecnym) nabrał doświadczenia, które pozwolą mu wypełnić 1,5 letni kontrakt. Anwil z bilansem 7-10 ciągle chce gry w play-off. Aby to się stało, musi wygrać 9-10 z ostatnich 13 spotkań. Zaczyna już dzisiaj meczem z Treflem Sopot, a przez przełożone mecze z uwagi na Koronawirusa rozegra sześć spotkań w 17 dni. Będzie mało czasu na dopasowanie nowego rozgrywającego Curtisa Jerrellsa, który pojawił się w klubie razem z trenerem. To rozgrywający z wysokiej półki, grający siedem lat w Eurolidze w czołowych klubach Turcji (Fenerbahce, Besiktas, Galatasaray Stambuł) i Włoch (Armani Mediolan, Dinamo Sassari) ale ambicje Anwilu też są wysokie – Mistrzostwo Polski, i Europejskie puchary.  Tego samego chce Frasunkiewicz.