Gala UFC 249 miała być wyjątkowa. Największą na świecie federacja MMA od dawna dzieli swoje gale na numerowane oraz na UFC Fight Night, gdzie mniej znani zawodnicy walczą po całym świecie prezentując swoje umiejętności. Mniej… Więcej
7 ostatnich wpisów
Polska piłka klubowa jest w dupie
Legendarny niski poziom i porażki z dziwnymi klubami. O tym już było. Hasło eurowpierdol na stałe weszło do annałów polskiej piłki i to raczej nas traktuje się jako leszczy do bicia. Organizacyjnie wyglądamy równie słabo, mimo dobrych stadionów, social mediów i otoczki telewizyjnej. Cytując klasyka, skoro jest tak dobrze, dlaczego jest tak źle.
Pieniądze z gigantycznego kontraktu telewizyjnego (160 mln PLN za sezon) są przejadane. Nieadekwatne do wyników sportowych pensje kopaczy, to nie jedyny problem, bo głównym jest brak strategii. Gdy liga nie gra, nie ma pieniędzy z dni meczowych. Ale i tutaj mamy paradoks, bo są kluby, które dokładają do organizacji wydarzenia. Ale jest też taki klub, który wydaje 120% budżetu na pensje piłkarzy. Wypisz wymaluj polska ekstraklasa.
Brak grania to brak kasy z transmisji. Ogromny problem dla przedsiębiorstw, jak zaczęto mianować polskie kluby. Przedsiębiorstw, czyli zabawek prywatnych ludzi w futbol managera. W rzeczywistości, wiele klubów jest dotowanych przez miasta, też nie wiem, dlaczego. Rentowość tych przedsiębiorstw jest taka, że miasta dotują ekstra kasą w trakcie sezonu kluby, które przejadają pieniądze. Tak zgrabnie połączę pierwsze akapity.
O zaciągu słabych Słowaków napisano wszystko, podobnie o braku koncepcji na trenera, który ma w krótkim momencie zmienić wyniki drużyny bez innych zmiennych. Efekt nowej miotły działa krótko, bo jak mawiał Albert Einstein: Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów. Z kolei Warren Buffett mawiał: dopiero podczas odpływu okazuje się kto pływał nago. Dwa cytaty, które idealnie obrazują, gdzie jest polska piłka.
Brak kasy to dla klubów to konieczność renegocjacji kontraktów z zawodnikami. Podstawowe zasady – wydawać mniej niż zarabiasz oraz kontroluj wydatki, nie działają w realiach klubowych. Pierwsze rozmowy z piłkarzami dotyczące renegocjacji kończyły się brakiem porozumienia, bo przecież piłkarze mogą grać i powinni mieć płacone to, co w kontrakcie. Nawet potrafię to zrozumieć, bo mamy zbieraninę najemników różnej narodowości, która nie identyfikuje się z klubami. Błąd został popełniony wcześniej – nieodpowiedni piłkarze za nieodpowiednie pieniądze. Potem poszło lepiej, ale nie ze wszystkimi się dogadano. A co klub to inne podejście – 70%, 50% albo mrożenie części pieniędzy. Są też kluby, które zaczęły od cięcia wydatków administracyjnych, a nie zawodnikom, co z punktu widzenia pasku wypłat jest śmieszne.
Piłkarze są najbardziej przepłaconym zawodem świata i redukcja wypłat o połowę tego nie zmieni. Dwie godziny treningów, pobyt w galerii handlowych, a resztę czasu na Instagramie i przy konsoli. Stereotyp nie jest przypadkowy, choć często mówi się, że skoro kluby zarabiają dzięki piłkarzom to oni powinni być beneficjentami zysków. Przyznam, że dziwny model zarządzania przedsiębiorstwem.
Słabi piłkarze, czyli tacy, którzy wybrali grę w 31 lidze Europy kierują się przy podpisywaniu kontraktów ich wysokością, dlatego między bajki włóżmy przywiązania do barw klubowych, może pod koniec kariery takie są, gdy trzeba zdecydować co dalej. Dlaczego zatem ktoś ma z tego zrezygnować? Przecież piłkarz wybrał klub, który najlepiej płaci właśnie dla pieniędzy. I ich koronny argument, że w piłkę się gra 10-15 lat. Nikt nie kalkuluje po zakończeniu „kariery” pójść do normalnej pracy, to dyshonor. Ewentualnie własny biznesik czy wynajmowanie mieszkań.
Dochodzimy do sedna – w minionym tygodniu miała miejsce przepychanka – grać czy nie grać. Jeśli grać to na jakich zasadach? Jakie elementy wprowadzić, aby poprawić bezpieczeństwo? Ile osób może być jednocześnie na stadionie? Czy piłkarze i ich rodziny mają mieć kwarantannę? Pytania ważne, ale raczej uzupełniające w kontekście grania lub nie. Kluby podzieliły się na obozy, którym opłaca się dokończyć sezon, bo cele sportowe, bo budżetowe oraz na te, które są niczym spasiony kot nie mają na to ochoty. Kluby są same winne sytuacji, w której piłkarze mogą zdecydować, czy mają ochotę grać. Nagle nie ma argumentu o płaceniu kontraktu, tylko w grę wchodzi życie. I co będzie, gdy pojawią się pierwsze zachorowania? Podczas gdy cały piłkarski świat zastanawia się nad minimalizowaniem strat i odpychaniem wizji bankructwa, u nas problemem jest kwarantanna dla żony piłkarza. No ale przez lata piłkarze przejadali klubowe budżety i wszystko im się należało, dlaczego nagle mają się czemukolwiek podporządkowywać i to za mniej?
I kwestia ostatnia. Finansowanie klubów przez miasta zostanie zminimalizowane, a raczej zaniechane. Kilka klubów stanie na krawędzi egzystencji, co zrobić bez tych pieniędzy. Presja społeczeństwa i porównywanie pensji piłkarzy z pielęgniarkami, wszechobecny kryzys, bankructwa firm i problemy pierwszej potrzeby z piramidy Maslowa sprawią, że nie będzie to tak powszechne. Może i dobrze, bo skoro ma być profesjonalnie, to niech będzie. Spadnie poziom? I tak ekstraklasy nie ogląda się dla poziomu. Odejdą piłkarze? W pierwszej kolejności ci, którzy nie zdecydowali się na obniżenie kontraktów. Może to jest okazja, żeby dostosować place do poziomu 31 ligi w Europie. Po owszem mamy ósmy największy kontrakt w Europie za transmisje, ale kluby najczęściej sponsorują bookmacherzy, bo nikt inny nie chce kojarzyć się z kibolami albo mieć utrudniony biznes we wrogom dla klubu mieście. Problemy będzie miał także Canal Plus, który musi wywiązać się z podpisanego kontraktu (ciekawe, że kluby nie chcą go renegocjować) i na pewno odczuje odpływ abonentów. Ci kupują produkt premium dla meczów i sporo z nich w okresie Koronawirusa zrezygnowało z subskrypcji. A jeszcze w przyszłym sezonie będzie trzeba wypłacać gigantyczny kontrakt. Do tego kwoty transferowe pójdą w dół, młodzi piłkarze nie będą wyjeżdżać choćby do Włoch, a przecież ich transfery pozwalały ukrywać niekompetencje działaczy i wydawać ponad stan. Tego także nie będzie.
Co sądzę o Piotrze Zielińskim
Pierwsze skojarzenie – Piotr Zieliński to ból głowy kolejnych selekcjonerów. Waldemar Fornalik, Adam Nawałka i Jerzy Brzęczek wiedzieli, że mogą z piłkarzem Napoli wiele wygrać i wiele przegrać. Nie stać ich było na luksusy i zostawianie go na ławce, ale frustracja kolejnymi „przeciętnymi” spotkaniami potęgowana była dodatkowo złą prasą. Nie pasuje, nie gra na miarę talentu, to wina selekcjonera, a może zobaczyć, jak kadra gra bez Zielińskiego – tak brzmiały gazety, eksperci telewizyjni, a z biegiem rozwoju także YouTube.
Piotr Zieliński to nieprawdopodobny w skali naszej piłce talent, nieprawdopodobny technik i to jak gra, jest marzeniem każdego z kanapowych kibiców. Oczywiście, że Lewandowski jest lepszy, ale będąc dzieckiem chcieliśmy się kiwać, popisywać sztuczkami i idealnie zagrywać. Pewnie też strzelać bramki, grać z „9”, ale przecież nie staliśmy marzeniami w polu karnym czekając na podanie. Piłka miała być przy nodze, obojętnie której, bo wg wyobrażeń dziecięcych obiema umieliśmy wiązać krawaty. Gdy Zieliński jako młody zawodnik wyjeżdżał w wieku 17 lat do Udinese Calcio, był prospektem, który zrobił karierę, a nie jest to takie proste bo w etykietę młodego-zdolnego miało wielu. A mecze w Lidze Mistrzów i pewny plac w kadrze (zadebiutował mając 19 lat) od czterech lat, to marzenie każdego piłkarza. Jednak, gdy zastanowimy się nad jego rolą, to nie wiemy, czy powinien być środkowym pomocnikiem, ofensywnym czy lewym (!). Bo i takie pomysły były na Zielińskiego w kadrze. Do tego w Napoli grywał jako defensywny pomocnik, ale z racji niewielkiego wyboru, nie stać nas na ustawianie go obok Grzegorza Krychowiaka. Zieliński ma tworzyć grę, a najlepiej podawać do Lewandowskiego i to na pamięć. Zrozumiemy brak goli, ale brak asyst przy takiej klasie napastnika? Spróbujmy nie wygrać jakiegoś meczu i od razu usłyszymy gadające głowy, że nie jest wykorzystywany jego potencjał.
Zaskakujące, jak grający na „8” zawodnik w klubie, ma być tym, który poniesie naród do kolejnego ćwierćfinału wielkiej imprezy. Jak zawodnik schowany za innymi w meczach klubowych ma błyszczeć niczym Zinedine Zidane? bo takie słychać głosy, że zrobi coś z niczego. Zielu nie jest cudotwórcą, nie zbawi naszej kadry, bo jest przede wszystkim świetnie grającym systemowo zawodnikiem. Stawia na niego Gennaro Gattuso, podobnie jak wcześniejszy trener Napoli Carlo Ancelotti, który wcześniej trenował Bayern Monachium, Real Madryt czy wielki Milan z początku wieku. Ale już Maurizio Sarri umiejętnie rotował składem, mając kilku porównywalnej klasy zawodników. Najlepszy, z nich Jorginho odszedł do Chelsea, której wcale jej nie zbawił. Ponownie – dlaczego nas ma zbawić Zielu? Czy Brazylię zbawia Allen albo Hiszpanię Fabian Ruiz?
Po latach wraca także temat nieudanego skoku na Liverpool. Zwłaszcza po słabszych meczach kadry albo jak kto woli, meczach bez bramek i asyst. Liverpool w ostatnich sezonach zanotował progres z drugiej dziesiątki na najlepszą drużynę klubową świata i czasem słychać drwiny, jak do takiego klubu Zieliński. Liverpool to idealnie naoliwiona maszyna, która owszem po meczach z Atletico (TUTAJ) potrzebuje nowego smaru, ale szczególnie w pomocy nie jest złożona z gwiazd instagramu. Nie ma tam Paula Pogby czy Philippe Coutinho. Jest Fabinho, Jordan Henderson, Georginio Wijnaldum, Alex Oxlade-Chamberlain i James Milner – jeśli dzisiaj oceniacie ich wyżej, to głównie za wyniki Liverpoolu. Powszechna jest opinia, że to pomoc Liverpoolu potrzebuje największych wzmocnień, ale raczej myśli tak prasa niż Jürgen Klopp.
Do tego dochodzi charakter – skromny, pracowity chłopak z Ząbkowic Śląskich. Nie każdy dzisiaj jest Kamilem Grosickim czy Sławomirem Peszko. Przecież przez lata w tej samej kadrze kwestionowano mental Jakuba Błaszczykowskiego jako za cichego, za spokojnego. Z perspektywy tego, jak pomaga Wiśle Kraków, jakim okazał się człowiekiem poza boiskiem, to totalna abstrakcja, bo o ile chcemy być oczami wyobraźni najlepszymi technikami, to kapitanem ma być największy zakapior. Styl Piotra Świerczewskiego, który nie pęknie i wsadzi głowę tam, gdzie inni nie wsadza nogi. Dlatego nie zrozumiałe dla wielu jest także to, jakie życie ma poza piłką Grzegorz Krychowiak. Bo jak może prowadzić aktywnie butik i jak nosić futra. W naszych głowach Artur Boruc (wcześniej), Artur Jędrzejczyk czy Kamil Glik powinni grać z opaską kapitana. Ewentualnie Lewy, bo Lewy jest najlepszy.
Stereotypy jakimi się kierujemy oceniając (nie tylko na boisku i nie tylko) piłkarzy są zwykle niesprawiedliwe. Wszędzie będące media, ilości i intensywność meczów są nieporównywalne do lat 90. my chcemy klasyfikować zawodników po swojemu, a gdy coś nie wyjdzie – zmienić, na innych. Odpowiadając na zadane pytanie, kadry nie stać na rezygnację z tego piłkarza, a największym wyzwaniem Jerzego Brzęczka (i przyszłych selekcjonerów) jest wpasowanie jej najlepszego technika (bo takim mianem często tytułuje się Piotra Zielińskiego) w system gry. Bo gdy kadra nie ma systemu, winni będą piłkarze, a zwłaszcza Ci najlepsi, bo mają dawać więcej, a do tego tyle zarabiają. Uważam także, że Napoli nie jest szczytowym jego klubem i poradziłby sobie w lepszym. Nie wiem dzisiaj w którym, bo wymienianie linii pomocy Manchesteru City nie ma sensu. Jeśli ktoś pomyśli, że żaden z piłkarzy Liverpoolu by się nie zmieścił w ich jedenastce, dlaczego, gdy dochodzi do meczów, tego nie widać. Ostatnim kryterium naszej oceny są social media. Gdzie Zielińskiemu do tego i tego. Czy naprawdę zasięg i budowanie globalnej marki mówią o klasie piłkarzy? Jeśli czytając ten tekst odpowiadasz tak, rzuć proszę jeszcze raz okiem na pomoc Liverpoolu z rekordowego sezonu 2019/2020. Liczy się system, wizja, dopasowanie piłkarzy, pomysł, forma, atmosfera. Cytując klasyka detale. Bo na pewnym pułapie umiejętności są na podobnym poziomie i gra głowa. Dotarcie do głowy Zielińskiego sprawi, że w odpowiednich systemach poradziłby sobie na topowym poziomie.
Z archiwum FIBA – Grecja vs USA z 2006
Mecz Grecji z USA z 2006 roku to klasyczny must see, bo co prawda wynik jest wszystkim znany, ale w turnieju obie drużyny szły jak burza, wygrywając pierwsze siedem spotkań. A ósme pomiędzy sobą rozegrali w półfinale. Grecy wcześniej pokonali m.in. Turcje, Litwę i Francje, a USA – Włochy, Słowenię i Niemcy (wicemistrzów Europy 2005 TUTAJ). Drużyny rozpoczęły spotkanie w następujących piątkach:
Grecja – Dimitris Diamandidis, Nikos Hatzivrettas, Andonis Fotsis, Michalis Kakiouzis, Lazaros Papadopulos
USA – Kirk Hinrich, Joe Johnson, LeBron James, Carmelo Anthony, Elton Brand
Amerykanie nie grali najsilniejszym składem na tych mistrzostwach, po igrzyskach w kadrze więcej nie zagrali Tim Duncan i Allen Iverson, a dopiero za dwa lata mieli w niej zagrać Kobe Bryant i Jason Kidd (ponownie po 2000 roku). Tematu kadry i Kevina Garnetta oraz Tracego McGradego nigdy nie było, podobnie jak Shaqa, który trzy miesiące wcześniej zdobywał tytuł w Miami. Grecja to ówczesny mistrz Europy z gwiazdami Euroligi – MVP Final Four Theo Papaloukas i najlepszy obrońca Euroligi Dimitris Diamandidis. Wcale nie takie ogórki, ale z LeBronem Jamesem czy Dwyane Wadem nie byli faworytami. Dodam, że MVP Mistrzostw Europy 2005 był oczywiście Dirk Nowitzki, a w pierwszej piątce turnieju oprócz uznanych gwiazd Juana Carlosa Navarro i Borisa Diawa byli właśnie Papaloukas i Diamandidis.
Zaczęło się nerwowo od niecelnych rzutów, ale pierwsze punkty zdobył Papadopulos w grze 1 na 1 z Eltonem Brandem. W odpowiedzi przedzierał się pod kosz Carmelo Anthony, ale Papadopulos grał twardo i mimo faulu pokazał, że nie będzie łatwych punktów. Nie będzie także łatwego kozłowania, bo gdy Elton Brand kozłuje to Diamandidis zabiera mu piłkę. Grecy podwajają Carmelo, a Amerykanie umiejętnie rozrzucają i Kirk Heinrich trafia z wolnej pozycji. 5-2 USA. W obronie jednak po zasłonach nie ma przejmowania. Diamandidis w pojedynku z Heinrichem z perspektywy 14 lat po wygląda trochę inaczej. Pierwszy jest legendą Euroligi, drugi nie sprostał oczekiwaniom NBA – szybkości, fizyczności i obronie, a z perspektywy czasu to spotkanie profesora z Hellady z Amerykaninem. Na parkiecie Elton Brand blokuje Papadopulosa, po pierwszej akcji i słabej obronie. Grecy w odpowiedzi przechwytują piłkę Heinrichowi i wsadzają piłkę do kosza. 6-5. Elton Brand po swoim życiowym sezonie w Clippers (24,7 pkt., 10 zb.) skacze na zbiórce z dwoma Grekami i wcale nie widać tej amerykańskiej fizyczności. Raczej brakuje centymetrów, a na ławce siedzą wysocy Fotsis i Schortsanitis. Ten drugi pojawia się na boisku z uwagi na drugi faul w połowie pierwszej kwarty Papadopulosa. za Hinricha wchodzi Chris Paul, najlepszy debiutant NBA. Wytrzymuje wyjście z połowy plecami z Diamandidisem. Schortsanitis 1 na 1 jest faulowany, a dla Branda to także drugi faul. Wchodzi niespełna 21 letni, chudy Dwight Howard, który obsłużony przez LeBrona, dunkuje z wielką siłą. 13-9. Pojawia się także Vassilis Spanoulis w bujnej czuprynie, kolejna legenda Euroligi, który trafia po zasłonię, a CP3 nie nadąża. Dwight nie ma problemu ze zbieraniem przeciwko dwójce podkoszowych Grecji i po zbiórce ponownie wsadza piłkę do kosza, a w kolejnej akcji jest faulowany po zbiórce. Bestia. Grecy nie zastawiają swojej tablicy, zbiera także Wade. Wade zmienia kierunki podczas dwutaktu, zawisa w powietrzu i ogląda się to znakomicie. Chris Paul blokuje zza pleców Spanoulisa. Ten w jednej z akcji Amerykanów staje w swoim stylu (którym czarował na parkietach Euroligi) na ofensywnego Wade’owi. 20 do 14 dla USA.
Druga kwartę Amerykanie zaczęli na parkiecie z Cp3, JJ, LBJ, Melo i Howardem. Król zdobył pierwsze punkty i faworyci prowadzą 22-14 najwyżej w meczu. LeBron w dwóch kolejnych akcjach najpierw wpadł na Diamandidisa, a potem faulował Spanoulisa przy trójce. Ten trafia wszystkie rzuty. Po jumperku Carmelo, w kolejnej James wsadza po kontrze z impetem piłkę. Grecja bez wygrywania zbiórek nie ma szans na zwycięstwo. A w tym momencie jest 14-6 w zbiórkach. Carmelo trafia z bliska i kontry, a przy wyniku 30-21 ma 12 punktów. Trafia JJ za trzy z prawej rogu strony. Grecja wszystkie piłki gra przez Papadopulosa, który radzi sobie z Howardem. Przede wszystkim jest większy i znakomicie to wykorzystuje. Dość zabawna jest ofensywna akcja Heinricha, który stoi po lewej w rogu na wolnej pozycji i nie wyrzuca piłki z rąk opadając po wyskoku. Czy naprawdę nie było lepszych rozgrywających w NBA? Może trzeba było wziąć Derona Williamsa wzorem Paula albo Chauncey Billupsa, bo Gilbert Arenas zapewne nie pasował do towarzystwa ze względów charakterologicznych. Chris Paul dostaje bloka przy wsadzeniu piłki od Diamandidisa, a Heinrich kilka sekund później fauluje Spanoulisa przy próbie za trzy. Brakowało tej drużynie generała, dlatego należy docenić rolę Jasona Kidda na igrzyskach w 2008. W Grecji było ich trzech – Diamandidis i Papaloukas dość szybko odrobili prowadzenie i zdobyli licząc z osobistymi Spanoulisa 7-0 wciągu niecałej minuty. Mike Krzyżewski bierze czas. Amerykanie grają indywidualne akcje, ale dalej dominują zbiórkę. Patrząc na wynik nie widać ich słabości, chociaż trójka Diamandidisa z wolnej pozycji zbliża obie drużyny, a po wsadzie Schortsanitis, a po błyskawicznej kontrze od Papaloukasa jest 36-35. Chwilę później na z zespołową akcje Amerykanów odpowiada ponownie trzy akcje z rzędu (!) Schortsanitis obsłużony dwukrotnie przez Spanoulisa i raz przez Papaloukasa. Grecja gra, Amerykanie stoją. Grecja prowadzi 41-38. Papaloukas wchodzi pod kosz w taki sposób, że Chris Bosh się przewraca. To Grecja jest fizyczniejsza w tym meczu, gra twardo i znakomicie dzieli się piłka. W dodatku kilka kolejnych akcji z rzędu kończy punktami. Osobiste Amerykanów zmniejszają przewagę i jest 45-41 dla Grecji. A w samej drugiej kwarcie Grecy wygrali 32-21, dając prawdziwy koncert.
Diamandidis otwiera wynik trzeciej kwarty, a Heinrich znajduje Howarda pod koszem. Amerykanie podwajając Diamandidisa odpuszczają Fotsisa, który trafia trójkę. Mamy największe prowadzenie w meczu 50-43. W odpowiedzi Heinrich trafia trójkę, a Anthony wbija się na kosz na potężnego Schortsanitisa i jest faulowany, ale nie trafia dwóch osobistych. 11 na 19 z linii rzutów wolnych to bardzo słaby wynik. W kolejnej akcji ponownie indywidualnie pod kosz wchodzi Anthony zdobywając punkty. W tamtej ekipie był najlepszy – był za duży dla SF, a za szybki dla PF. Z kolei Schortsanitis trafia piłki dostarczone pod kosz. Baby Shaq blokuje także z faulem LeBrona Jamesa. Ten nie trafia dwóch osobistych. Trzeci muszkieter Wade jest faulowany w kolejnej akcji przez potężnego Greka, który musi usiąść na ławce po trzech faulach. Szkoda, bo rzucił dotychczas 14 punktów i był odpowiedzią na zbiórki amerykanów. Wade trafił dwa razy z linii rzutów wolnych, ale w kolejnej akcji po zasłonie trafia Spanoulis za trzy. Elton Brand nie przejmuje po zasłonie zawodnika, tylko cofa się pod kosz. Chris Paul nie ma szans bronić takich akcji, które Grecy będą trafiać. 59-50. James nie trafia trójki, jest niewidoczny, a w obronie Diamandidis trafia mu sprzed nosa trójkę, chwilę później Kostas Tsartsaris trafia za trzy. 65-51. Grecy trafiają wszystko, ale nadal twardo bronią. Do tego sporo faulują, ale Amerykanie nie trafiają osobistych. Dimos Dikoudis trzy kolejne akcje trafia za dwa, wcześniej Carmelo za trzy i ma już 18 punktów, ale przewaga wynosi 13 punktów. Grecja gra seriami, jak któryś z zawodników trafia, dostaje piłkę także w kolejnej akcji. Dikoudis dostał fantastyczne podanie w jeszcze jednej akcji, ale LeBron James go zablokował. Anthony znowu trafia trójkę. Diamandidis ćwiczy tym razem Chrisa Paula, który zdziwiony odgwizdanym faulem ma szczęście, że wtedy nie panowała moda na memy. Dikoudis ogrywa grą plecami Wade’a jak dziecko. Amerykanom nie idzie po obu stronach parkietu. Starają się tak bardzo, że w jednej z akcji Wade i Shane Battier rzucili nurka po piłkę na parkiet. Grecja rozgrywa długo piłkę, w dodatku trafia 62% z gry. Bardzo dobrym pomysłem jest ustawienie w jednej z akcji Battiera (najlepszego obrońcę) na Spanoulisa, bo w niej został on zablokowany. Ale w ostatniej akcji Spanoulis przebiegł całe boisko w cztery sekundy i trafi buzzer beatera nad Battierem i JJ. 77-65, a w samej trzeciej kwarcie 32-24! Cytując klasyka: sensacja wisi w powietrzu.
Ostatnią kwartę USA zaczęli piątką: Heinrich, Wade, JJ, James i Anthony. Bardzo niski skład ma bazować na szybkości i rzutach z dystansu. Lepiej też bronić po zasłonach Diamandidisa i Spanoulisa. Na trafienie 2+1 Wade’a odpowiada Kakiouzis za trzy. Minuta minęła, wynik bez zmian. Gra USA się zmieniła, więcej podań, więcej dynamiki. Gonią. Grecja gra sprytnie, pod kosz. Kakiouzis pod kosem trafia 2+1, odpowiada Melo trójką. Papaloukas pod kosz, Wade za trzy. Bardzo dobrze grają Amerykanie zdobyli 12 punktów w trzy minuty, ale Grecja gra swoje. Dziwne, że na granie akcji Greków pod kosz, przeciwnicy nie odpowiadają Howardem, który w pierwszej połowie zdobył 10 punktów i 7 zbiórek. Grecja to Grecja, a w kontrze trzech na dwóch, Spanoulis spowolnił grę, dając Papaloukasowi rozegrać powoli akcje. W kolejnym kontrataku akcji Spanoulis był faulowany przez Cp3a a Wade za późno zbijał piłkę z kosza. Spanoulis po turnieju miał dołączyć do Yao Minga w Houston, ale rozegrał w Rockets jedynie 31 meczów wracając do Europy. Chris Paul gubi piłkę od LeBrona i dalej utrzymuje się 11 punktów przewagi. Na ławce dalej siedzi Schortsanitis, który dalej ma trzy faule, ale bardzo by się przydał. Battier pod koszem po raz trzeci blokuje przeciwników, tym razem Tsartsarisa. Wchodzi Schortsanitis, a LeBron bierze grę na siebie i trafia dwie kolejne akcje, ale w obronie (co zrozumiałe) w pierwszej akcji fauluje Baby Shaqa. Krzyżewski dalej gra bez podkoszowego. Wade marnuje wsad, który powinien zakończyć, a Diamandidis nie łapie piłki od Papaloukasa. Nerwy, osiem punktów przewagi, LeBron znowu wchodzi pod kosz i trafia. Podobnie jak Spanoulis mijając Wade’a. Gdy Heinrich trafia trójkę, mamy 2,5 min i pięć punktów, co zapowiada sensacji. Ale, gdy nagle trafia Spanoulis za trzy jest szok. Gdy prawie doszli, nagle dostali cios, wracamy do ośmiu punktów przewagi. Amerykanie stoją na obwodzie wymieniając piłkę, nie ma zasłon, nie ma podkoszowego, nie zbierają. Grecja zbiera nawet w ataku, gra długo, sekundy uciekają. Amerykanie faulują przegrywając sześcioma punktami. Heinrich ponownie trafia z rogu trójkę, reklamując, że Schortsanitis go faulował. Zaraz po wznowieniu znowu szybki faul Heinricha, który musi zejść po piątym przewinieniu. Szkoda, bo to jeden z najlepszych strzelców z dystansu, a w końcówce dwa razy trafił rzut za trzy. James trafia za dwa, po czym sprytnie Amerykanie odcinają wznowienie i jest błąd pięciu sekund. Ale dramaturgia – do końca zostało 27 sekund i jest cztery punkty przewagi. Chwilę później Carmelo nie dorzuca (!) za trzy. Najlepszy zawodnik rzuca air balla. Fotsis zbiera i faulowany trafia osobiste. Trafia za dwa LeBron. Kakiouzis nie myli się z linii rzutów wolnych. LeBron nie trafia trójki, Wade zbiera, Paul nie trafia, Papaloukas wykopuje piłkę. Sensacja. Grecja pokonuje USA.
Grecja – USA 101-95 (14-20, 31-21, 32-24, 24-30).
Grecja: Vassilis Spanoulis 22, Mihalis Kakiouzis 15 (6 zb.), Sofoklis Schortsanitis 14, Dimitris Diamantidis 12 (5 as.), Antonis Fotsis 9, Dimos Dikoudis 8, Lazaros Papadopoulos 8, Theo Papaloukas 8 (5 zb., 12 as.), Kostas Tsartsaris 3, Nikos Hatzivrettas 2.
USA: Carmelo Anthony 27, Dwyane Wade 19, LeBron James 17 (5 zb, 5 as.), Kirk Hinrich 12, Dwight Howard 10 (7 zb.), Chris Bosh 3, Joe Johnson 3, Chris Paul 3 (6 zb.), Shane Battier 1, Elton Brand 0,
Moje podsumowanie sezonu 2019/20 #plkpl
Zaskakująco zakończył się sezon 2019/20 w Energa Basket Lidze. Koronawirus zaprzepaścił wszystkim plany – klubom, zawodnikom i kibicom. Decyzja Prezesa PLK Radosława Piesiewicza o zakończeniu rozgrywek z punktu widzenia zdrowia zawodników (i pracowników klubów) była właściwa, ale pozbawiła ona wszystkim emocji. A ich w bieżącym sezonie nie brakowało.
Anwil Włocławek szedł po swoje three-peat niczym legendarny Śląsk 98-02, Prokom 04-12 i Stelmet 15-17, a raczej dopiero się rozpędzał celując z formą w play-offy. Wcześniej priorytetem była Europa, czego efektem było szóste miejsce z bilansem 5-9. Niby słabym, ale pięć ostatnich porażek zakrywa obraz wcześniejszej dobrej gry. Gdy pod koniec stycznia Joventut Badalona wykupił kontrakt Tony Wrotena, jasne było, że pokazywanie się w pucharach zostało zakończone i wraca kurs na ligę. Doszły kontuzje McKenziego Moore’a i Shawna Jonesa, ale ofensywna siła Anwilu w piątce Dowe, Simon, Ledo, Sokołowski (Freimanis) i Jones była ogromna, co pokazali w Pucharze Polski. A rozstawienie w przypadku Anwilu w ostatnich latach nie miało żadnego znaczenia.
2018/19 – 4 miejsce, mistrzostwo
2017/18 – 1 miejsce, mistrzostwo
2016/17 – 1 miejsce, ćwierćfinał
2015/16 – 3 miejsce, półfinał
Ostatecznie skończyło się na trzecim miejscu, które powinno stawiać Anwil w gronie przegranych sezonu. Celowanie w Europę, największy budżet, duet Ledo i Wroten, a personalnie najsilniejszy skład. Zdrowy Anwil w półfinale i finale byłby faworytem każdego zestawienia. Byłby.
Mistrzem Polski został (Eko) Stelmet Zielona Góra, drużyna w przeciwieństwie do poprzednich sezonów zbudowana z mniejszym rozmachem, gdzie główną rolę pełnił najlepszy trener sezonu Zan Tabak. Ściągnięty ze Startu Lublin Joe Thomasson, znakomity rozgrywający Ludde Håkanson, (spad) z Włocławka Jarosław Zyskowski i jedyny zarabiający o ponad 50000 PLN miesięcznie Drew Gordon, plus kilku zadaniowców (Ivica Radic – najlepszy rezerwowy, Tony Maier, Marcel Ponitka) i doświadczeni Łukasz Koszarek i Przemysław Zamojski byli zdecydowanie najlepszą drużyną w sezonie regularnym. Na play-offy zatrudnili George’a Kinga, który w ostatnim spotkaniu z MKS Dąbrowa Górnicza zdobył 19 punktów na dobrej skuteczności (64%) i 9 zbiorek. Był spory potencjał kadrowy, niesamowicie rozwinął się Zyskowski (także w roli lidera, średnie 15,7 pkt, 54% z gry, 3,5 zb., 1,6 as., 47% za trzy), a w przeciwieństwie do Anwilu – skład był bardzo zbilansowany. Szkoda, że nie doczekaliśmy się wielkiego finału, ale w sezonie regularnym było jednostronnie.
Stelmet – Anwil 101:77
Anwil – Stelmet 79:95
Największą sensacją jest srebrny medal Startu Lublin. Po latach śledząc medalistów z poszczególnych lat z zaskoczeniem będziemy czytac o drużynie Davida Dedka, która została świetnie zbudowana – każdy z czterech obcokrajowców był znaczącym zawodnikiem ligi i mógł być brany w pierwszych piątkach sezonu (Brynton Lemar, Tweety Carter, Martins Laksa, Jimmie Taylor). Do tego wysocy Kacper Borowski i Roman Szymański oraz Mateusz Dziemba z nagrodą największego postępu. Choć moim zdaniem bezapelacyjnie Zyzio ze Stelmetu.
Brak medalu dla Asseco Arki i Polskiego Cukru to także niespodzianka. Gdynianie przegapili moment na wzmocnienie składu, gdy kontuzji doznał Phil Greene. Łączenie pucharów z ligą, z 35-letnim Krzysztofem Szubarga na rozgrywaniu, względnie każąc rozgrywać Joshowi Bosticowi to nie były dobre decyzje. Podobnie jak ściągnięcie Adama Hrycaniuka, który na fali udanych mistrzostw Europy powrócił po sześciu latach do trójmiasta, ale indywidualnie był największym rozczarowaniem sezonu. A gdy wspomniany Greene doznał kontuzji zakontraktowano Armani Moore’a, który dawał sporo w obronie i mógł w decydujących momentach rozszerzyć ustawienie trenerowi Frasunkiewiczowi, ale potem skorzystał z większych pieniędzy w EWE Baskets Oldenburg. Duet Greene/Leyton Hammonds zawiódł, podobnie jak Ben Emelogu, który dawał wiele w obronie, ale w ataku Bostic nie miał odpowiedniego wsparcia. Te miał dać Kyndall Dykes sprowadzony za Emelogu, ale podobnie jak King w Stelmecie czy Moore z Anwilu nie miał okazji do pokazania się w decydujących meczach.
Polski Cukier jest najbardziej pokrzywdzoną drużyna, jeśli chodzi o przyjęte rozwiązanie. Mająca lepszy bilans procentowy niż Arka, a tyle samo porażek co Start i Anwil, z uwagi na mniejszą liczbę meczów usytuowano ich na miejscu piątym. A do pewnego momentu byli najlepszą drużyną ligi, w której duet Chris Wright & Keith Hornsby grał na poziomie MVP rozgrywek. Potem przyszły trzy porażki z rzędu z BM Slam Stal Ostrów, Anwil Włocławek i Legia Warszawa, które wyhamowały entuzjazm, mimo debiutu w tym sezonie Karola Gruszeckiego w tych meczach, bo reprezentant polski pierwsze występy w tym sezonie zanotował dopiero pod koniec grudnia. W lutym jeszcze w półfinale Pucharu Polski wygrywali ze Stelmetem po niesamowitej trojce Bartosza Diduszko. Z perspektywy sezonu mogło być zdecydowanie lepiej.
Największym rozczarowaniem sezonu jest sposób jego zakończenia. Bez wcześniejszych konsultacji, kluby postanowiły nie płacić zawodnikom za kontrakty. Z dnia na dzień zawodnicy zostali na ludzie, a jeśli nowy sezon zacząłby się w połowie września to oznacza półroczną przerwę w płatnościach. Zawodnicy zostali winni temu, że kluby są źle zarządzane, płacą z dnia na dzień, często z opóźnieniem, a decyzje argumentowano także brakiem wpływu z dnia meczowego. Z Amerykanami się udało, bo w dobie koronawirusa zgadzali się na rozwiązywanie kontraktów i powrót do USA. Co ciekawe, kluby dogadały się na jednogłośny komunikat:
Każdy z klubów Energa Basket Ligi poniesie duże straty finansowe. Równoznaczne jest to z brakiem możliwości wypłacenia pełnych kontraktów zawodników i trenerów za cały, wstępnie planowany, sezon 2019/2020.
Bardzo słabe rozwiązanie, które będzie miało swoje konsekwencje – nastąpią przetasowania kadrowe oraz będą ciągnęły się sprawy w BAT, czyli koszykarskim sądzie. Na pewno zmieni się sposób finansowania klubów – miasta będą miały inne wydatki, a firmy prywatne będą dwa razy oglądać wydane na promocje pieniądze. Ale skoro PZKosz pozwolił na funkcjonowanie klubów które ledwo dychają, nie wypłacają kontaktów na czas, a jeden/dwa miesiące bez meczów oznacza zupełny brak pieniędzy. Koszty funkcjonowania sa zbyt wysokie, zapewne najwięcej wydaje się na kontakty, bo zawodnicy są przepłacani. A jak widać, nawet te kontakty nie sa wypłacane. Dlatego najlepsi obcokrajowcy odejdą z EBL i być może przedsezonowa reforma, czyli rezygnacja z przepisu o dwóch Polakach w kolejnym sezonie sprawi, że będziemy grać swoimi.
Moje nagrody:
MVP – Jarosław Zyskowski – najlepszy zawodnik najlepszego zespołu.
Najlepszy Polski zawodnik – Jarosław Zyskowski.
Największy postęp – Jarosław Zyskowski.
Obrońca roku – Jimmie Taylor.
Trener – Zan Tabak (wyróżnienie: David Dedek).
Rozczarowanie roku indywidualnie – Adam Hrycaniuk (wyróżnienie: Kyle Weaver).
Rozczarowanie roku – sposób zakończenia sezonu klubów z zawodnikami (wyróżnienie: Stal Ostrów Wielkopolski).
Rezerwowy – Ivica Radic.
Najlepszy młody zawodnik – Adrian Bogucki.
Najlepszy polski debiutant – Aleksander Dziewa.
Robert Horry – Przemysław Zamojski 10 mistrzostwo.
Najlepsze piątki sezonu:
- Ludde Håkanson, Josh Bostic, Ricky Ledo, Jarosław Zyskowski, Jimmie Taylor.
- Tweety Carter, Michał Michalak, Chase Simon, Ben McCauley, Shawn Jones.
- Brynton Lemar, Keith Hornsby, Tony Wroten, Damian Kulig, Drew Gordon.
Polska:
- Kamil Łączyński, Michał Michalak, Jarosław Zyskowski, Paweł Leonczyk, Damian Kulig.
- Marcel Ponitka, Michał Sokołowski, Aaron Cel, Mateusz Kostrzewski, Adrian Bogucki.
Z archiwum FIBA – Niemcy vs Hiszpania z 2005
Carlos Jimenez z Estudiantes i Patrick Femerling z Panathinaikosu zaczęli rzutem sędziowskim mecz półfinał mistrzostw Europy 2005, czyli spotkanie Niemcy Hiszpania. Drużyny wyszły na parkiet w następujących piątkach:
Niemcy: Pascal Roller, Demond Greene, Marco Pesic, Dirk Nowitzki, Patrick Femerling.
Hiszpania: Jose Calderon, Juan Carlos Navarro, Carlos Jimenez, Felipe Reyes, Jorge Garbajosa.
Pierwsze punkty błyskawicznie zdobył Felipe Reyes po podaniu Jose Calderona. Jednak ja włączyłem ten mecz aby pooglądać 27 letniego Dirka Nowitzkiego, najlepszego zawodnika w NBA z Europy. Zastanawiałem się kto będzie go kryć, bo Pau Gasol komentował mecz dla hiszpańskiej TVE, być może grający w masce Jose Garbajosa. Pierwsze punkty zdobył gwiazdor Barcelony Juan Carlos Navarro layupem po ścięciu z lewej strony. To był wtedy znaczący zawodnik, jednak nie zrobił kariery w NBA i nie będzie po latach wymieniany jednym tchem z najlepszymi. Marco Pesic trafił trójkę, a też byłem ciekaw jakich ma partnerów Dirk. Jego pierwsze punkty bardzo łatwo zdobyte przy Navarro, różnica centymetrów. Przyznam, że nie pamiętałem jak lekko poruszał się z piłką Nowitzki. Dynamicznie wszedł na kosz Garbajosa. Nie pamiętałem także jak szybki był 24-letni Calderon, ale jak mógłbym, jeśli mecz odbywał się przed jego pierwszym spotkaniem w NBA. Tymczasem 213 cm Nowitzkiego wychodzące po zasłonię i oddające rzut z półdystansu, to nadal robi wrażenie. Wysocy Hiszpanie to nie byli wirtuozi, Garbajosa grał poprawnie i cwaniacko, co można powiedzieć także o Jimenezie oraz Reyesie. To Navarro był liderem grającym nieszablonowo. Niemcy wykorzystywali zasłony do przejmowania Dirka przez młodszego rywala, choć w pierwszej kwarcie to nie wychodziło. W Hiszpanii pojawił się zapomniany Fran Vazquez numer 11 tamtego draftu, który pierwsze punkty zdobył alleupem od Navarro. Co ciekawe, Calderona zmienił Carlos Cabezas, który był mistrzem świata 2006 i Europy 2009, ale z perspektywy jego rywali na pozycję rozgrywająego – Calderona, Ricky`iego Rubio i Sergio Rodrigueza anonimowy. Pierwsza kwarta wygrana przez Hiszpanię 23-16, ale nie było w niej fajerwerków.
Femerling to prawdziwy gigant mierzący 215 cm, ale potrafi także dostrzec swoich partnerów. Podwojony asystuje przy trafieniu Wucherera. Navarro wchodzi w obronę jak chce, a dopiero wchodził w swój prime za rok, gdy przez pięć kolejnych sezonów (z przerwą na epizodzie w Memphis) był w pierwszej piątce Euroligi. Garbajosa wiele widzi, odgrywa do partnerów, jest bardzo inteligentnym podkoszowym, ale ma problemy z Femerlingiem. Dwa kolejne błędy faworytów – Rudy Fernández kroki, Garbajosa strata. Z kolei Nowitzki gdy dostaje piłkę jest nie do zatrzymania – pompka i trójka, a w zasadzie dwie i z 21-30 już 27-30 w 25 sekund, w tym momencie Dirk ma 11 punktów. Poprawia Garrett i prawie remis, głównie za sprawa 6/13 za trzy naszych sąsiadów. Niemcy też świetnie na ten moment dzielą się piłką – realizator pokazał przewagę 9-3 w asystach, ale więcej indywidualności jest po stronie Hiszpanii, to jednocześnie więcej jest gry 1:1. Hiszpanie nie trafiają trojek, a głównie w ten sposób próbują w ten sposób rozwiązywać akcje. U Niemców Roller trafia za trzy, ale zachęcony nie trafia w kolejnej akcji wymuszony rzut za trzy i w końcówce za dwa. Hiszpania prowadzi 35-34, ale w drugiej połowie trafiała głównie z osobistych. Hiszpanii dominują zbiórkę 22-10 do tego stopnia, że Niemcy nie maja na swoim koncie zbiorki w ataku.
Navarro kontynuuje wejścia na kosz, Greene nie radzi sobie z nim faulując po raz trzeci kilka sekund po rozpoczęciu drugiej polowy. Młody Fran Vazquez skutecznie się przepycha, biega do kontrataku i z perspektywy czasu był dużym talentem. U Niemców kolejne trafienie zalicza Pesic, już osiem punktów tym fragmencie gry, ale niepotrzebnie pochwalony w kolejnej akcji nie potrafi trafić layupa. Drugą trójkę trafia Roller i jest 39-40, ale po chwile dobija Vazquez. Dwie kolejne akcje Calderon wymusza przewinienia Niemców, naprawdę bardzo dynamicznie wchodził na kosz. Hiszpania dominuje pod tablicami – w połowie trzeciej kwarty Niemcy dalej nie maja zbiorki ofensywnej (!), a dwa kolejne rzuty za trzy Navarro kończą się zbiorkami w ataku, a wejście pod kosz Navarro i niecelny layup kończy się nieudaną dobitką Vazqueza i kolejna zbiórką. Navarro jest faulowany przez sfrustrowanego Femerlinga. Na tablicy pojawia się statystyka rzutów wolnych – 3/7 Niemcy, 16/24 Hiszpanie. Demirel nie potrafi wyjść z połowy naciskany przez Calderona. Hiszpanie prowadza 48-39, ale trafia Dirk trójkę nad Garbajosą i poprawia Femerling obsłużony przez Demirela. Demirel znajduje także Rollera w rogu po ładnej akcji zespołowej. Faul niesportowy Jimeneza nad wychodzącym po zbiórce w obronie Dirku Nowitzkim, no i pierwsza zbiórka ofensywna Niemców (Dirk), po której za trzy trafia Demirel. Niemcy prowadzą 52-50! Ale Calderon ucisza rywali trojką. Mamy pojedynek akcje w akcje Vazqueza z Femerlingiem, a Calderon ofensywnym wejściem pod kosz ustala wynik 57-54 dla Mistrzów Świata.
Ostatnia kwartę Niemcy zaczynają od czwartego faulu Damonda Greene ’a, ale trener Dirk Bauermann (ten sam, który trenował naszą kadrę kilka lat później na Mistrzostwach Europy 2013) zostawia go na boisku i ten trafia trójkę na remis. W tym momencie siedmiu zawodników niemieckich ma na koncie trafioną trójkę. Roller obsługuje Stephena Arigbabu, zbiera i błyskawicznie wymusza faul na Cabezasie. Nowitzki trafia kolejna trójkę nad Garbajosą mając rękę rywala na twarzy. Trener Hiszpanii zmienia Garbajosę na Reyesa, ale Dirk trafia z półdystansu swój 21 punkt na sześć minut do końca. Za chwile w inny sposób z odchylenia, od razu po złapaniu piłki trafia nad Reyesem i jeszcze raz z kontrataku. Hiszpania stoi. Niemcy prowadza 68-59. Hiszpanie odpowiadają punktami Calderona, Garbajosy i osobistymi Navarro, ale Niemcy trafiają Wuchererem. Navarro wchodzi i trafia, ma już 21 punktów i przechwytuje piłkę na 90 min przed końcem, będąc znowu faulowanym. 72-69 dla Niemiec. Znowu podanie w ręce rywali i znowu trafia Navarro, który samodzielnie zniwelował przewagę mając 25 punktów. Mniej niż minuta, jeden punkt przewagi i piłka od Rollera do Nowitzkiego. Ten (znakomicie kryty) oddaje partnerom, a bardzo wymuszony rzut Rollera jest niecelny. Zbierają Hiszpanie i Navarro trafia layupa. Hiszpanie prowadzą na 15 sekund przed końcem. Jedno posiadanie od finału Mistrzostw Europy. Ponownie akcja Rollera do Dirka, choć to nie akcja, to po prostu podanie piłki, a Dirk mając przed sobą Garbajosę trafia przez ręce! Czas. Trzy sekundy do końca, Hiszpanie zaczynają spod swojego kosza, błyskawicznie Calderon przemierzył 3/4 boiska, ale nie trafił za trzy. Niemcy w finale! Niemcy ostatecznie przegrali zbiórkę 22-39 (3 ofensywne zbiorki), ale Hiszpanie zagrali katastrofalnie za trzy 2/19 – 0/5 Navarro, 1/5 Calderon, 0/6 Garbajosa. Warto odnotować zaledwie pięć asyst Hiszpanii przez cały mecz.
Niemcy – Hiszpania 74-73 (16-23, 18-12, 20-22, 20-16).
Niemcy: Dirk Nowitzki 27 (7 zb., 5/10 za 3), Pascal Roller 9 (3/5 za 3), Marco Pesic 8, Patrick Femerling 7, Denis Wucherer 6, Mitrat Demirel 5 (6 as.), Robert Garrett 4, Demond Greene 3, Sven Schultze 3, Stephen Arigbabu 2, Eyinmisan Nikagbatse, Robert Maras.
Hiszpania: Juan Carlos Navarro 27 (15/16 z osobistych), Fran Vazquez 15, Jose Calderon 10, Carlos Jimenez 7 (9 zb.), Felipe Reyes 5 (6 zb.,), Jorge Garbajosa 4 (6 zb.), Carlos Cabezas 4, Inaki De Miguel 1, Rudy Fernandez.
Trzy lata temu odszedł od nas Paweł Zarzeczny
Trzy lata temu odszedł od nas Pawel Zarzeczny, niezwykle oryginalny dziennikarz, który w ostatnich latach swojego życia bawił nas barwnymi opowiadaniami w programie „One Man Show”. Codziennie na kanale Weszło opowiadał o tym co się dzieje w piłce, choć często sprowadzał dyskusje na tematy życiowe. Zarzucano mu, że przeinacza fakty, że zmyśla, niepotrzebnie prowokuje, ale robił to w sposób ciekawy, barwny. Słychać było w jego wypowiedziach, że jest wykształcony i niezwykle oczytany, choć najbardziej pasowałoby mu błyskotliwy. Można powiedzieć także, że chamski i bezczelny. Jednym imponował, drugich wkurzał. Ci drudzy chętnie dementowali jego wypowiedzi, używając Twittera do wskazywania pomyłek, ale był także przedmiotem wyzwisk od świń. Zarzeczny tym się nie przejmował, bo wychodził z założenia, że najważniejsze, aby się o nim mówiło. To jedna z najważniejszych maksym, które głosił w programie.
Pamiętam, że wiele razy mówił, że dziennikarze piszą banałami, bo kogo interesuje, że pies pogryzie człowieka? News jest wtedy, gdy człowiek pogryzie psa. Potrafił w programie Stan Futbolu prowokować gości, którzy często pod wpływem emocji powiedzieli coś, co chętnie szło do Twittera. Trudno uwierzyć, że wtedy Twitter raczkował, a na YouTube nie było Michała Pola i Romana Kołtonia. Większość dziennikarzy pracowało w telewizjach lub w Przeglądzie Sportowym, a Stan Futbolu leciał w Sport Klubie. Dziennikarze wtedy zamknięci w ramach redakcyjnych opisywali mecze, wyniki. On już wtedy twierdził, że to wszyscy wiedzą, że tak się gazet nie robi.
Szkoda, że nie ma Pawła Zarzecznego z nami z wielu powodów. Pomijając najważniejsze, to dzisiaj przyszły zupełnie inne czasy w social mediach. Wyobrażacie sobie dzisiaj Zarzecznego w Kanale Sportowym? Przecież on kilka lat temu zjadał konkurencje swoimi monologami. Był bohaterem 500 odcinków OMS w formacie on i widz, czasem wspomagany Karolem, z którym w zabawny sposób dyskutował jak z kolegą. Jak wielu z nas rozmawia z kolegami – czasem szyderczo, czasem przekomarzając się, szydząc, a czasem po prostu szczerze?
Przez kilka lat przysłuchiwałem się tym rozmowom codziennie po pracy. Nie było pakietów internetowych, nie było YouTube Premium, więc słuchałem ich dopiero w domu, często do kotleta. Pamiętam, że wiele razy zatrzymywałem suwak i w drugim pokoju puszczałem żonie jego myśli, które często kwitowała, że ma racje. Miał zupełnie inny światopogląd, czasem przerysowany, ale na pewno różny niż poklepywanie się po plecach w programach telewizyjnych.
Pawel imał się kilku zadań, pod koniec był bohaterem OMS, pisał na weszlo.com co poniedziałek teksty, był prowadzącym programu „Bul Głowy”, w którym można było z nim porozmawiać. Wiele lat przed Kanałem Sportowym! Jego poniedziałkowe teksty często były chaotyczne, aż dziwne, że wychodziły z jego klawiatury. Bo pisać to on umiał jak mało kto, ale żył własnym życiem, często pogrożonym w nałogu. Bywały treści także genialne, do przesłania ludziom dalej, niekoniecznie związanym ze sportem, które chętnie publikowałem na Facebooku.
Pamiętam 500 odcinek, który nakręcił przed Stadionem Narodowym z gościnnym udziałem Zbigniewa Bonka i Przemysława Rudzkiego. Pamiętam także szok, gdy następnego dnia rano rozeszły się wieści o jego śmierci. Pierwszy raz poczułem, że odszedł mi ktoś bliski, kogo nie znałem. Było mi bardzo przykro, bo dzieliłem z nim prywatny czas, w którym mnie zarazem bawił i uczył. Tak, Pawel Zarzeczny nauczył mnie kilku rzeczy. Pokazywał inną perspektywę czytając „Superaka” w przeglądzie prasy, gdzie omawiał zwykłe ludzkie historie, czasem absurdalne, jak to w brukowcu. Prowokować ciekawe rozmowy, które po zakończeniu zostają nam w głowie. Prawdopodobnie wtedy pomyślałem, że warto założyć bloga i zaciekawiać znajomych swoimi rozkminami.
